Lanet!

Benim lanetim ne? Nefes almak mı, kararlarım mı ya da sadece ben mi?

Gün geçmiyor ki bir şeyler değişmesin ya da aynı kalsın. En çok önem verdiğim zamanda bile değer görmemek benim lanetim mi oldu anlamadım gitti. Değişmiyor bu, ne kadar değer versem de ne kadar anlayışlı olsam da... Neye elimi uzattıysam çürür oldu, sanki el benim elim değil de bir iblisin eli; oysa onlardan o kadar nefret ediyorum ki!

Zaman içinde birini sevmiştim, çocuk ruhlu birini. Sadece konuşması bile beni gülümseten birini.. Ancak ne oldu ona? Niye gitti, neyi bahane ederek? Düşünmeden edemiyorum, neden bir insan olabildiğince iyi olmaya çalıştığı halde bunun karşılığını alamaz hiç? Hani ne ekersek onu biçiyorduk? Niye sürekli bataklık gibi çıkıyor toprak, karşıma attığım cevap olarak? Neyi yanlış yapıyorum?

Ben gençken hayatım daha doluydu; birini sevdiğimde bu gerçekten sevgi oluyordu ve hissedebiliyordum da. Bir şeye inandığımda, o inandığım şey yüzünden çektiğim acılar ve yalnızlıklar o kadar ağır olmuyordu; hatta keyif de alıyordum sırf bunlara dayanabilecek kadar gücüm var diye. Övünüyordum kendimle. Her şey için çok çabalıyordum, hiç bir şey elde edemesem de ve bu beni yıkamıyordu. Sadece yürümeye devam ediyordum.

Ama ya şimdi? Şimdi ise bıktım bunlardan, çünkü gençken bir şey elde edemediğimde bunun bana gelecekte getirisi olacak diyordum. Lakin bu bir yalan. Getirisi filan yok!

Sanki lanet bir iblisi yaralamışım da, o da öfkeyle hayatımı berbat ediyor; karşıma çıkmaya cesaret edemeden...

Lakin en nefret ettiğim yanım, kendi iblislerim.. Ya benim iblislerim ortaya çıkarsa? Şer yanlarım? Bunca yıl yaptığım onca fedakarlığa ve çabaya rağmen elde edebildiğim ne var? Benden daha az ve daha bencil iş yapanlar benden daha ileride ve ben olmam gerekenden çok daha gerideyim; neden ama? Ektiğimizi biçeceğimizi söyleyenler, hani nerede dedikleriniz?

Ne yapmalıyım? Ben de mi şer olayım? İnsanlara zarar vereyim, küçük düşüreyim, kullanayım, acı çektirebileyim... Acaba gerçekten herkesin yaptığını yapsam; değer vermeyerek sadece ihtiyaçlarımı gidersem daha düzgün ve saygı duyulan bir yerde olur muyum?

Bir hiçten bile gerideyken, zaten batmış bir haldeyken bunu denesem ne kaybederim ki?

Çok şeyi aslında.. Eskisi kadar hissedemesem, eskisinden daha az değer verilsem de, "Ben Benim"! Hala bir şeyler başarmaya çalışan benim!

Peki buna kim inanır? Basitçe böyle söyleyip ilgi çekmeye çalışmadığımı kim iddia edebilir? Elbetteki kimse; o vakit bunu niye yazıyorum?

Bunu sizi suçlamak için yazıyorum! Bahaneler uydurmayın. Karanlığınızı kabul edin; iğrenç ve sakladığınız yanlarınızı, yalanlarınızı, umutsuzluğunuza duyduğunuz nefret yüzünden diğer insanların umutları kırmaya çalıştığınızı, bencilliğinizi, kıskançlığınızı, hasetinizi...

Bunların hepsini kabul edin ve götünüze sokun.

Sonra gidin. Sadece gidin ve yoluma daha fazla çıkmayın.